امان از گلایه ها ...
* اگر کسی از دوستان ، بستگان ، همسایگان و همکاران مهمانی داد وما جز آن نبودیم چه جای گلایه؟
مگربه ما بدهکار بوده است؟ شاید دسترسی نداشته،شاید فراموش کرده که بگوید واز قلم افتاده ایم
شاید از نظر غذا وامکانات و ظرفیت و…. یا به هر دلیلی به ما نگفته است ….
چرا به ما بربخورد ؟!!!! غبار کدورت برآینه ی دوستی هایمان بنشیند.
زبان به گلایه گشودن،هم طرف مقابل را شرمنده و رنجیده خاطر می کند ،
هم نشانه ی کم ظرفیتی ودون همتی وحقارت نفس گله کننده است .
(مناعت طبع) ، گوهریست که نباید آن را با سنگ « توقع های کوچک » شکست !
زیرا گلایه های بعدی ، نه عیوب وکاستی های گذشته را اصلاح می کند ، نه چیزی عاید ما می شود .
تنها پایین بودن سطح اندیشه وافق فرهنگ خویش را با این کار ، نشان داده ایم.
نویسنده: یه بنده خدا
