برای حفظ دین خدا…

علی (علیه السلام) خانه نشینی را تحمل کرد…

حضرت زهرا (سلام الله علیها) سیلی خورد،شش ماهه اش را فدا کرد…

حسین (علیه السلام) سرداد، خون داد، جون داد…

زینب (سلام الله علیها) غم اسارت را تحمل کرد…

وسایرائمه هرکدام رنج هایی متحمل شدند…

وسالیان درازی است مهدی فاطمه برای حفظ دین خدا خیمه نشین شده اند وازنظرها غائب شده اند…

من وتو برای حفظ دین خدا چه کرده ایم !؟

درسفرکربلا که با کاروان حوزه مون،رهسپار شدیم دواتفاق برایم افتاد که نزدیک بود ازسفر جابمانم ….
اتفاق اول :

 وقتی سوار اتوبوس شدیم و حرکت کردیم باسلام وصلوات وبدرقه ی خانواده ودوستان به سمت کربلای معلی  ،

رئیس کاروان همه ی گذرنامه هاکه پیش خودش بود رو به همسفری ها می داد تا پیش خودشون باشه

مال  همه بود جزمن. 

رئیس کاروان می گفت : سابقه نداره، دنبال گذرنامه من می گشت وکم کم قرار شد برگردیم …
یهو دلم ریخت پایین … گفتم نکنه امام حسین منونطلبیده ،

حیران ونگران که ازقافله کربلا جا موندم  وآقا نظرشون برگشته!

که یه دفعه گذرنامه پیدا شد ومن نفس راحتی کشیدم.
******
اتفاق دوم :

اینکه روز آخری که نجف بودیم وساک هامون بسته بودیم وآماده ی رفتن  به کربلا بودیم

حال من بطور ناگهانی بشدت بد شد طوری که نفسم بالا نمیومد و سرم از شدت درد داشت می ترکید …

همه ی مسئولان کاروان دورم ریخته بودند و دستپاچه شده بودند حالم طوری بد شد

که مرگ رو جلوی خودم دیدم ..

مجبورشدند سریع منو رو با تاکسی ببرند نزدیک ترین بیمارستان به هتل ..

کشور غریب ،زبان هم بلد نباشی،

خلاصه  بعداز مدتی معاینه اکسیژن بهم وصل کردن تا حالم کمی بهتر شد …

علت بیماریم آخرمعلوم نشد چی بود تشخیص ندادند…

اونجا هم نزدیک بود نرسیده به کربلا آروز به دل بمونم و کربلایی نشم …

هنوز بعد ازچندسال ازاون واقعه دوست دارم سرمریضی رو بدونم.

.بنظرمن طلبیده شدن کربلا یکی ازدلایلش شکسته شدن دل
چندسال پیش تو حوزه که درس میخوندیم زمزمه هایی پیدا شد که قراره انشاالله عده ای برند کربلا ،من هروقت این حرفو می شنیدم باکمال ناامیدی ،میگفتم ماکجا،کربلا کجا؟
خلاصه تاچندسال بعد زمزمه رفتن به کربلا قطعی شد و قرار شد با نام نویسی ازطلاب مدرسه مون ، کاروانی از حوزه راهی کربلا شود.
شبی که قراربود ثبتنام اینترنتی کنند مدارکم رو فرستادم اتفاقاً آن شب، حال خوبی نداشتم ،  همینطوری میخواستم  ثبت نام بکنم ،بعداز اینکه مدارک فرستادم به خودم باحالتی ناامیدانه گفتم مگه امام حسین مارو هم می طلبه ؟ماکجا وکربلا کجا؟
خلاصه تااینکه اسم کاروان ما درآمد وما برای گذرنامه باید اقدام می کردیم ؛بعدازاینکه اسمان درآمد به پدرم گفتم ، وچون ایشان کمی سختگیر هستند باورم نمی شد قبول کنه ولی باکمال نا باوری قبول کرد.
اعزام ما ماه رمضان بود.وشبهای قدرما توفیق داشتیم عتبات باشیم. دقیقا شب نوزدهم ماه رمضان ، مسجد کوفه رفتیم وآخرشب درصحن امام علی ،احیا گرفتیم.
شب 21 و23 شبهای قدر،کربلا بودیم ؛مزیت دیگر سفرمان این بود که همه خانم بودیم وجوان ، حس وحال جوانی ، سفربادوستان حوزی واقعا خوب بود.وکاروان بطوری خاص.عنایت اهل بیت دراین سفر عظیم بود ولطفشان شامل حال مان .

یادمه وقتی دبیرستان بودم خیلی دلم می خواست که وقتی به سن  20 سالگی، اوج جوونی  رسیدم یه اتفاق خاصه برام بیفته که همیشه یادم بمونه.

ازخدا خیلی می خواستم زیارت خونه ی خودش رو توسن 20 سالگی نصیبم کنه ، ازدوستام میخواستم برام دعا کنند تااین اتفاق بیفته ،تااینکه سالها گذشت ومن 20 ساله شدم …

درحین ناباوری آن سال درست در سن 20 سالگی مشرف به کربلا شدم بعدها دراحادیث دیدم که زیارت کربلا هزاربار بهترومستحب تر ازرفتن به خانه ی خداست و

آنقدر فضیلت برای آن ذکرشده بود که به پای مکه نمی رسید ومن خوشحال وراضی که خدا این چنین تقدیرم را رقم زد.

لطف عظیم الهی وعنایت ارباب حسابی منورو غافلگیر کرد ومن هزاران بار خداراشاکرم که زیارت ارباب نصیبم شد.

غدیر یعنی کسانی که عقب مانده اند، برسند

وکسانی که جلو رفته اند برگردند.

غدیر یعنی با ولایت حرکت کردن و اهل کوفه نبودن

یعنی اینکه بدانی تا حسین نیامده ؛ ولی امر مسلم است.

دیشب دنبال مطلب می گشتم تامتنی زیبا درباره ی امام هادی دروبلاگ قرار بدهم

اما هرچه بیشترگشتم کمتر یافتم ؛

اول رفتم اینترنت مطالبش به دلم ننشست

باخودم می گفتم باید دنبال یه مطلب جدید اززندگی حضرت باشم

به سراغ کتابها رفتم متاسفانه هرچی گشتم کمتریافتم  ،نه اینکه نباشد ولی مطالبی که بارها بارها نقل شده وشنیدیم بود.

تاسف خوردم که دربعد زندگی امام هادی چرا در کتابها فقط به چند بعد خاص زندگی حضرت اشاره شده ،ودرسخنرانی ها هم  غالباً داستان هایی تکراری ازحضرت نقل میشه

تاسف خوردم ازاینکه ما این قدر نسبت به این امام مظلوم وغریب کم کاری کردیم  ، درشب وروزتولدشون به یه تبریک گفتن بسنده میشه ،شاید هم حدیثی یا مدیحه سرایی  فقط همین .

بزرگی می گفت : میگه امامان استغفرالله تنی وناتنی هستند که برای یکی آنچنان جشن می گیریم وبرای دیگری اصلاًکار خاصی انجام نمی دهیم …

امام هادی ،امام غریبی است دربین شعیان ، امامی که متاسفانه درباره ابعاد وجودی شخصیت شان چندان که درخور حضرت باشد کارنشده

از آنطرف هم دشمنان اسلام ،مرقدمطهرش را دوبار بمباران کردند …

هتاکان منفوربه ساحت مقدس شان توهین کردند

و….

دلم نمیخواست این متن رو در روزتولدش تووبلاگم بذارم ولی…

دلنوشته ام رو با متنی ازحضرت به پایان می برم :

افسوس کوتاهی گذشته درانجام کار را با گرفتن تصمیم قاطع جبران کن.

به علی بگویید قلع و قمع مظلومین میانمار تکانمان نداد
چه رسد به کندن خلخال پای پیرزن یهودی
هر کس رویش میشود به علی بگوید!